کد مطلب:148533 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
اعتراض به عثمان
درزمان خلافت عثمان كه او در آغاز محرم سال 24 هجری بر مسند خلافت نشست و حدود 12 سال خلافت كرد، امام حسین علیه السلام دوران جوانی را می گذراند و همواره با پدر و برادر بود و هرگز خلافت عثمان را نپذیرفت و در فرصتهای مناسب به آن اعتراض می كرد، از جمله هنگامی كه عثمان ابوذر را تبعید به ربذه كرد، با اینكه دستور اكید داده بود كسی به بدرقه ابوذر نرود، علی علیه السلام همراه جمعی از یاران و از جمله حسن و حسین علیه السلام به بدرقه ابوذر شتافتند و هر یك خطاب به ابوذر سخنانی گفتند، گفتار حسین علیه السلام چنین بود:
«ای عموی من، پروردگار بزرگ، قادر و توانا است، او می تواند هر
چه را كه می بینی، تغییر دهد و خداوند هر روز، مقامی (و شأن خاصی) دارد، این مردم، دنیا و زندگی را از تو بازداشتند و آسایش را از تو گرفتند، ولی تو دینت را از آنان گرفته (و نگذاشتی ملعبه ی هوسهای آنان گردد) به راستی كه تو از دنیا و دنیاداران بی نیازی و دنیای مردم پیش چشمتم ناچیز است ولی این مردم به روش تو بسیار نیازمندند، من از درگاه خدا برای تو صبر و پیروزی می طلبم و امیدوارم خداوند تو را در تمام كارها یاری فرماید، دل قوی دار و از حرص و ذلت دوری كن، خود را مباز، به خدا پناه ببر زیرا صبر و استقامت نشانه ی دینداری و بزرگواری است، حرص و آز بر روزی كسی نمی افزاید و آن را پیش نمی اندازد و با زبونی و ترس مرگ به تأخیر نمی افتد.» [1] .
به این ترتیب می بینیم حسین علیه السلام این چنین به دستگاه خلافت عثمان می تازد و از تبعید شده ی او تقدیر می كند و در عمل بر خلاف فرمان آن دستگاه، به بدرقه ی ابوذر می شتابد.
«ای عموی من، پروردگار بزرگ، قادر و توانا است، او می تواند هر
چه را كه می بینی، تغییر دهد و خداوند هر روز، مقامی (و شأن خاصی) دارد، این مردم، دنیا و زندگی را از تو بازداشتند و آسایش را از تو گرفتند، ولی تو دینت را از آنان گرفته (و نگذاشتی ملعبه ی هوسهای آنان گردد) به راستی كه تو از دنیا و دنیاداران بی نیازی و دنیای مردم پیش چشمتم ناچیز است ولی این مردم به روش تو بسیار نیازمندند، من از درگاه خدا برای تو صبر و پیروزی می طلبم و امیدوارم خداوند تو را در تمام كارها یاری فرماید، دل قوی دار و از حرص و ذلت دوری كن، خود را مباز، به خدا پناه ببر زیرا صبر و استقامت نشانه ی دینداری و بزرگواری است، حرص و آز بر روزی كسی نمی افزاید و آن را پیش نمی اندازد و با زبونی و ترس مرگ به تأخیر نمی افتد.» [1] .
به این ترتیب می بینیم حسین علیه السلام این چنین به دستگاه خلافت عثمان می تازد و از تبعید شده ی او تقدیر می كند و در عمل بر خلاف فرمان آن دستگاه، به بدرقه ی ابوذر می شتابد.
[1] الغدير، ج 8، ص 301، (به نقل از مدارك متعدد اهل تسنن) - بحار، ج 22، ص 436.